ONEIRA

όταν ήταν πρόσφατος ο θάνατος του αδερφού μου έβλεπα συνέχεια οτι καθόμουν στην αυλή του σπιτιού μου,και κάποιος ξανθός ντυμένος στα μαύρα ερχόταν και μου έπαιρνε κάτι που ρκατούσα στα χέρια μου και το αγαπούσα πολύ,έτρεχε γρήγορα και εφευγε..δεν ακούγεται τόσο "¨συγκλονηστικό" αλλά ΄μου δημιουργεί πολύ εντονα συναισθήματα

ego eixa niosei entona sinesthimata otan vriskomoun anamesa se xilious anthropous(mikros imouna) kai epsaxna tin mana mou
eklega oli nuxta otan ksipnisa

δεν έχει να κάνει τι βλέπεις,αλλά τι σε κάνει να νιώθεις αυτό

eniotha monos kai animporos se ena simio pou thes na aptoktonisis






meta apo auto to oneiro tin mana mou tin agapisa 45 fores perisotera kai den prokite na tin afiso pote
peite me mamakia manovio alla sta @@ mou mono auth niasete gia mena

δεν είναι μαμάκιας όποιος αγαπάει τη μαμά του..αλλά αυτός που δεν έχει βούληση δική του..

auto to les esi
alloi lene kati teties soro mlkies tou still ego sta 18 tha afio tin roufiana mana mou kai esi thes na mineis mazi tis
kai alla tetia

εντάξει,μην ξεφύγουμε απο το θέμα..αυτές οι επαναστάσεις,γίνονται απο ανωριμότητα και όχι απο "ενηλικίωση"

τελικά κανείς άλλος που δε βλέπεις όνειρα υπάρχει;

mpa mono ego o kai esi
nomizeis mpenoune poli edo mesa tetia ora

ναι,είναι και αυτό μια άποψη...που να δούμε όνειρα με τέτοια ξεν'υχτια;

genkotera den vlepo pola oneira na peis
alla...nvm

ego xairomai na blepo efialtes giati meta grafo istories
opos px ayth



ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΠΡΟΣ “ΕΜΕ”





Νύχτα και βροχή, φυσικά φαινόμενα που συνοδεύουν τη Γη
στο ταξίδι της αμέτρητα χρόνια τώρα. Φαινόμενα καθημερινά, συνηθισμένα κι όμως
τρομοκρατούν το ανθρώπινο είδος από τη γέννησή του μέχρι και σήμερα, ακόμα και
τώρα που μάθαμε ότι δεν είναι δυνάμεις θεών ή δαιμόνων, ακόμα και τώρα
καταφέρνουν να κάνουν την καρδιά μας να χτυπά δυνατότερα, ιδιαιτέρα όταν
βρισκόμαστε σε λάθος τόπο και χρόνο.


Τα
επί ενετοκρατίας πετρόχτιστα στενάκια της πόλης του Άρκαμ, δεν μπορεί κάποιος
να τα διασχίσει με αυτοκίνητο, μένουν απείραχτα από τότε μέχρι τώρα και προσθέτουν
γοητεία αιώνων στη νησιωτική πόλη. Χαμηλά σπίτια όμοια με καταφύγια και
χορταριασμένα σκαλοπάτια δεσπόζουν σε ένα λαβύρινθο από ακανόνιστα δρομάκια που
εκτείνονται άναρχα προς κάθε κατεύθυνση. Τα λιγοστά κατοικήσιμα σπίτια αυτού
του μέρους της πόλης κατοικούνται από μετανάστες και εξαθλιωμένους ναρκομανείς ή
άστεγους που βρίσκουν καταφύγιο κάτω από μισογκρεμισμένες στέγες παρέα με
ποντίκια και έρποντα έντομα.


Φυσιολογικά οι πιο ευκατάστατοι κάτοικοι της πόλης
αποφεύγουν να διασχίζουν την παλιά πόλη τις νυχτερινές ώρες ακόμα και αν
χρειαστεί να περπατήσουν περισσότερη απόσταση περιμετρικά από αυτή. Που και
που, κατά λάθος παραστρατίζουν από εκεί μεθυσμένοι ξενύχτηδες ή ακόμα και
ανόητοι έφηβοι προκειμένου να αποδείξουν την παλικαριά τους στους φίλους τους.


Παρόλη την ασχήμια του, το μέρος αυτό έχει βαριά
ιστορική αξία, ανέκαθεν συνδεδεμένη με θρήνους και αίμα. Είχε χτιστεί από τους
Ενετούς το 1300 μ.Χ., που ήρθαν ως κατακτητές στο νησί και είχε αλλάξει χέρια
με τους Τούρκους δύο φορές μέχρι να παραδοθεί με συνθήκη όλο το μέρος σε αυτούς.
Οι ξακουστοί πειρατές του Αιγαίου αργότερα πλήρωναν στον τοπικό Πασά χαράτσι
ώστε να μπορούν να το χρησιμοποιούν ως κρυσφήγετο για της επιδρομές τους.
Άλλοτε χρησιμοποιήθηκε ως φυλακές· στην γερμανική κατοχή ήταν στρατόπεδο
συγκεντρώσεως… πάντα κάτι δυσάρεστο.


Και είναι η αποψινή νύχτα άναστρη, συννεφιασμένη, υγρή
και το νερό της βροχής είναι τόσο πολύ που σχηματίζει ρυάκια στα πλάγια των
δρόμων. Κι εγώ που είμαι ένας άνθρωπος που επιδιώκει να απολαμβάνει κάθε φύσεως
έντονο συναίσθημα ακόμα και αυτό του τρόμου προκειμένου να νιώσει ζωντανός,
προκειμένου να σπάσει τη ρουτίνα, μια τέτοια νύχτα περίμενα.


Οπλισμένος μόνο με ένα αδιάβροχο και ένα ζευγάρι
στεγανές μπότες χωρίς φακό, χωρίς φεγγάρι, έτοιμος να χωθώ στη χολή της πόλης
μονάχος, και μη λογαριάζοντας τους κινδύνους, έκανα το πρώτο βήμα.


Οι ήχοι που δέσποζαν πέρα από αυτούς των αστραπών και
του βρόχινου νερού περιοριζόταν σε παρανοϊκά νιαουρίσματα γατών και σφυρίγματα
που έκανε ο αέρας περνώντας από τα συντρίμμια των κτισμάτων.


Ο βηματισμός μου στην αρχή ήταν αργός, μα γινόταν
γρηγορότερος λες και του έδιναν παράγγελμα “εν
δυο” οι συνεχώς αυξανόμενοι χτύποι της καρδιάς μου και ακολουθούσε μοιραία
η ανάσα μου, βαθιά και έντονη.


Που και που στο δρόμο προσπερνούσα φιγούρες
ημιανθρώπινες σα νεκροζώντανες καρικατούρες βγαλμένες από ταινία τρόμου, ντυμένοι
με κουρέλια να περιφέρουν σα κουρέλι τη σάρκα τους, ανήμποροι, ανίκανοι,
ξεχασμένοι, συνάμα τρομοκρατημένοι και τρομακτικοί.


Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι έτρεμα από το
κρύο· κατάφερα να τον ξεγελάσω μέχρι κάποιο βάθος της σκέψης μου, όμως όχι
αρκετά βαθιά για να κουκουλώσω τον τρόμο μου. Είχε το σκηνικό για τη φαντασία
μου την ίδια επίδραση που θα είχε για ένα ζωγράφο ένας μαύρος καμβάς, με προδιέθετε
δηλαδή να κάνω αρνητικές σκέψεις λες και πίσω από κάθε γωνιά κρυβόταν κάποιο
πλάσμα της νύχτας, λες και πάνω σε κάθε σκεπή κουλουριαζόταν κάποιο
νυχτεριδόφτερο σαρκοφάγο έτοιμο να μου επιτεθεί. Κι όσο σκοτείνιαζε η σκέψη
μου, κι όσο πιο δυνατά ακουγόταν η καρδιά μου, τόσο περισσότερο ένιωθα μέσα μου
το συναισθηματικό μεγαλείο που αποζητούσα. Τρόμος πρωτόγνωρος, μοναδικός, έντονος
σαν τον πρώτο έρωτα, ξαφνικός σαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τόσο γήινος όσο η
βαρύτητα, τόσο απόκοσμος όσο τα αστέρια.


Παρόλο το μέρος ήταν γεμάτο στενάκια, ανηφόρες-κατηφόρες
και πετρόχτιστα σκαλοπάτια, παρ’ όλα αυτά υπήρχε μόνο μια είσοδος και μια
έξοδος. Οι Γερμανοί είχαν φτιάξει ένα προστατευτικό τείχος γύρω από την
υπόλοιπη συνοικία ώστε να μπορούν να ελέγχουν τους κρατουμένους τους. Σκοπός
μου ήταν να πάω από τη μια μεριά στην άλλη.


Μερικά παράθυρα από τα σπίτια που προσπερνούσα
εξέπεμπαν ένα χλωμό φωτισμό, κοντοστάθηκα σε ένα από αυτά και αδιάκριτα κοίταξα
μέσα. Ο φωτισμός προερχόταν από μια αυτοσχέδια λάμπα πετρελαίου και έφτανε ίσα
για να διακρίνω ανθρώπινα σακιά ξαπλωμένα το ένα πάνω στο άλλο σαν τα γουρούνια
στο σφαγείο, ενώ η μυρωδιά από αλκοόλ ιδρώτα και καπνό ήταν αισθητή μέχρι έξω.
Άθλιες συνθήκες ζωής για τουλάχιστον
μια ντουζίνα ανθρώπους, σε ένα δωμάτιο απαλλαγμένο από έπιπλα ή κάθε άλλου
είδους περιττή πολυτέλεια. Πραγματικά, είναι σαν να έχει σαρώσει κάποιος την
ανθρώπινη σκόνη όλης της πόλης και να την έχει κρύψει κάτω από το χαλί, να μη
τύχει και τη δουν οι επισκέπτες. Και οι κεραμιδόγατες ζευγάρωναν πίσω από τις
σκιές κάνοντας αυτούς τους ψυχεδελικούς θορύβους που μοιάζουν με κλάμα μωρού
ενώ ένα σκυλί γαύγιζε στο βάθος σαν μανιασμένο λες και τους γκρίνιαζε να
σταματήσουν για να το αφήσουν να κοιμηθεί.


Είχε περάσει αρκετή ώρα και θα μπορούσα να πω πως είχα
χάσει το δρόμο μου, όμως θα ήταν σωστότερο να πω πως δεν έψαχνα πια να βρώ
κάποιο δρόμο. Περιφερόμουν σαν αποχαυνωμένος, με είχε αφομοιώσει η αισθητική
και η καταραμένη ομορφιά αυτού του τόπου.


Τα σύννεφα είχαν πια αραιώσει και μια σκόρπια ομάδα
από αστέρια είχε εμφανιστεί στον ουρανό, το φεγγάρι ήταν γεμάτο και τεράστιο, λες
και ήταν όλα μέρος κάποιου θεόπλαστου σκηνικού. Και ήταν κόκκινο, τόσο
τρομαχτικά κόκκινο που είμαι σίγουρος πως αν ο Νίλ Άρμστρονγκ διάλεγε μια τέτοια
μέρα να κάνει τον περίπατό του στη Σελήνη, δεν θα είχε επιστρέψει ποτέ.


”Ένα μικρό βήμα για μένα λοιπόν”, ψιθύρισμα και
συνέχισα την πορεία μου δίχως να συνειδητοποιώ πια ότι τρέμω, δίχως να ακούω τη
καρδιά μου που χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ. Ήταν λες και είχα προσαρμόσει το
πνεύμα μου στην μαγεία του τοπίου, μια μαγεία που ήταν ασύμβατη με τις
αισθήσεις μου, ασύμβατη με τις σωματικές μου λειτουργίες, ενώ ίσα που
επικοινωνούσε με κάποια συναισθήματα υψηλότερα από αυτά της αγάπης, του μίσους,
της ζήλειας, της χαράς. Συναισθήματα τόσο έξω από τη φύση του ανθρώπου, όσο έξω
από το διαιτολόγιό του· είναι το νέκταρ και η αμβροσία, οι τροφές των θεών.


Δυστυχώς ή ευτυχώς, λίγο πριν αρχίσω να πιστεύω ότι
μπορώ να πετάξω και να ακουμπήσω με τη μύτη μου το ουράνιο στερέωμα, ένα
στρίγκλισμα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Ήταν δυο αλήτες που μετέφεραν ένα
μεγάλο σκουπιδοτενεκέ, από αυτούς με τα ροδάκια, εκείνα ήταν που στρίγκλιζαν. Ήταν
το λάφυρό τους από την επιδρομή που είχαν κάνει στη πόλη. Είναι απίστευτο τι
μπορεί να βρει κανείς στα σκουπίδια… ειδικά αν έχει τρεις μέρες να φάει.
Κουβαλούσαν το κάδο λες και ήταν παιδιά που είχαν κλέψει το σάκο του Αϊ-Βασίλη,
φαινόταν η χαρά τους από το τρόπο που περπατούσαν, φαινόταν η πονηριά τους από το
τρόπο που με κοίταξαν όταν πέρασαν από δίπλα μου. Είμαι σίγουρος ότι αν ξυπνούσαν
και τα υπόλοιπα παιδιά, θα
διεκδικούσαν και εκείνα το παιχνίδι τους,
και ίσως να μην ήταν τόσο ευγενικά. Ποιος ξέρει… ίσως μερικά παιδιά να σκότωναν και τον Άγιο Βασίλη
προκειμένου να του πάρουν το σάκο του· οποιοσδήποτε φοράει κόκκινα ρούχα και
φωνάζει δυνατά “χο, χο, χο” και κυκλοφορεί τη νύχτα είναι σκέτη πρόκληση.


Ενώ έκανα αυτές τις σκέψεις, άκουσα πραγματικές φωνές
παιδιών να έρχονται από παρακάτω. Παιδιά στις τρεις η ώρα τη νύχτα να παίζουν;
Αυτό ήταν λίγο περίεργο, βέβαια τι ήταν φυσιολογικό σε αυτό το μέρος· τίποτα.


Κατευθύνθηκα προς το σημείο που ακούγονταν τα παιδιά,
όσο πλησίαζα παρατήρησα ότι μαζί με τα ουρλιαχτά και τις παιδικές φωνές έξαψης ακόμα
μια φωνή από το ίδιο σημείο ερχόταν στα αυτιά μου. Ήταν ένα κλαψιάρικο
νιαούρισμα γάτας, κλαψιάρικο, έντονο και τρομαγμένο.


Προσπέρασα δυο ακόμα στενά και έφτασα στο προορισμό
μου, τα παιδιά ήταν μαζεμένα σε μια μικρή πλακόστρωτη πλατεία. Μέτρησα πέντε,
έδειχναν να ήταν απασχολημένα με κάτι, προσπάθησα να δω καλύτερα. Το επίκεντρο
του ενδιαφέροντός τους ήταν μια μαξιλαροθήκη, η οποία ήταν δεμένη στην άκρη της
και ήταν γεμισμένη με κάτι… γεμισμένη με κάτι που κουνιόταν και ούρλιαζε και
πάλευε να ελευθερωθεί. “Θεέ μου, ήταν η γάτα που άκουγα!”, σκέφτηκα.


Ένα ξανθό αγόρι περίπου πέντε χρονών είχε αρπάξει τη
μαξιλαροθήκη και την περίφερε πάνω από το κεφάλι του σαν λάσο, μόλις έκανε
μερικές περιστροφές την χτύπησε στο πάτωμα με δύναμη. Το ζώο από μέσα αλυχτούσε
με τρόπο που θα σπάραζε την καρδιά ακόμα και σε χασάπη, όμως εκείνα δεν
έδειχναν ίχνος συμπόνιας. Μεταξύ τους ήταν και δύο μικρά κοριτσάκια ντυμένα στα
λευκά που γελούσαν έχοντας τα χέρια τους μπροστά από το στόμα με ‘κείνον τον
αριστοκρατικό χαρακτηριστικό τρόπο. Τα παιδιά έδειχναν να το χαίρονται και ένα-ένα
άρχισαν να ποδοπατούν το άμοιρο ζωντανό που μάταια πάλευε για τη ζωή του. Το
κλώτσαγαν, το έσερναν, το χτύπαγαν από ‘δω και από ‘κει μέχρι που το ύφασμα της
μαξιλαροθήκης βάφτηκε κόκκινο.


Συνέχισαν το παιχνίδι
τους μέχρι που το πράγμα στη μαξιλαροθήκη σταμάτησε να φωνάζει, σταμάτησε να κουνιέται.
Τότε κι εκείνα σαν να τελείωσε η μπαταρία στο αγαπημένο τους τρενάκι, έχασαν τον ενθουσιασμό τους και
σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί του.


Ίσως τόση ώρα έπρεπε να είχα επέμβει, μα δε το έκανα,
υπήρχε κάτι το απόκοσμο στα μάτια αυτών των παιδιών, υπήρχε μια υποψία λάμψης
τόσο αμυδρής, όπως όταν βάζουμε ένα φακό κάτω από τα σκεπάσματα και λίγο από το
φως το διαπερνά η κουβέρτα. Το πιο λογικό ήταν πως αυτό ήταν η ιδέα μου… προφανώς
είδα σε αυτά τα παιδιά μη ανθρώπινα χαρακτηριστικά λόγω της ζωώδους πράξης που
είχαν διαπράξει, μια πράξη που δεν μπορεί να τη δικαιολογήσει ούτε το γεγονός
ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν άγρια παιδιά του δρόμου.


Έτσι έμεινα αμίλητος και κρυμμένος να τα χαζεύω μέχρι
που εξαφανίστηκαν στα στενά. Βρισκόμουν σε υπερένταση και δεν μπορούσα να
σκεφτώ λογικά.


Η αναπνοή μου κόπηκε όταν ένα χέρι μου τράβηξε το
ρούχο, γύρισα αστραπιαία να δω τι ήταν. Το παράθυρο του σπιτιού του οποίου ο
τοίχος μου παρείχε κάλυψη τόση ώρα είχε ανοίξει και μια μαυροφορεμένη φιγούρα
είχε απλώσει το χέρι της πάνω μου. Μου πέρασε από το μυαλό ότι ήταν ο Χάρος.


- “Αλίμονό μας!”, φώναξε με γερασμένη φωνή η
μαυροφορούσα


που
τελικά δεν ήταν ο Χάρος, αλλά μια ηλικιωμένη γυναίκα.


- “Ποια ήταν αυτά τα παιδιά;”, τη ρώτησα.


- “Αυτά δεν είναι πια παιδιά, είναι τελώνια, και δεν
έχουν όνομα, ποτέ δεν είχαν, δε βαφτίστηκαν ποτέ και θάφτηκαν χωρίς να τα
λειτουργήσει παπάς, σαν τα ζώα. Αλίμονό μας!”, ξαναφώναξε, έκανε το σταυρό της
και τραβήχτηκε στις σκιές, κλείνοντας με δύναμη το παράθυρο.


Δε ξέρω τι με οδήγησε να το κάνω αυτό, ίσως η
περιέργεια του ανθρώπου να ξεπερνάει σε ένταση τον φόβο του μερικές φορές. Μακάρι
να μην ήμουν τόσο περίεργος και να είχα φύγει, όμως δυστυχώς δε το έκανα.
Προχώρησα προς το κέντρο της πλατείας και αφού κάλυψα το χέρι μου με το μανίκι
του αδιάβροχου, έσκυψα και έπιασα τη μαξιλαροθήκη. Όταν την άνοιξα τίποτα δεν
μπορούσε να με προϊδεάσει για το τι θα έβρισκα μέσα της. Ακόμα και τώρα δε
μπορώ να το εκφράσω με άμεσο τρόπο, δεν έρχονται τα λόγια στο στόμα μου. Μπορώ
να πω μόνο το εξής: ότι μερικές φορές δε κλαίνε μόνο οι γάτες σα τα μωρά,
μερικές φορές κλαίνε και τα μωρά σαν γάτες…

sygrafea ths 10aras
an valeis 1000 pithikoys na grafoyn gia 1000 ores se 1000 grafomhxanes tha grapsoyn kalytera apo sena

nai exeis dikio, edw blepoyme kai ton kanakarh soy sthn proth toy sygrafikh doyleia me titlo "odyseia gia mia mpanana" to aisthima ikanopoihshs poy diagrafete sto prosopo toy einai epeidh katafere na teleiosei meta apo 7 meres thn proth paragrafo. h opoia paei kapos etsi
"moy aresoyn oi bananes, tha ekana to pan gia na tis fao, einai kitrines kai malakes kai tis trogo me to floydi. einai psila sta dentra kai skarfalono kai tis katevazo. bananes, oraies tryferoyles, o babas moy moy agorazei kathe mera ena tsampi ala ego thelo kiales. tha kano ena megalo taksidi sthn mpanania thn xora tis bananas kai tha anoikso ena ergostasio paragoghs bananon, ayto einai to oneiro mou"

nai, zhleyete epeidh o giokas moy exei oneira kai kanei sxedia gia to melon, ayto to paidi tha paei brosta, ti ton spoydaza tosa xronia.

den ksero, ego pantos sta genethlia toy tha toy kano doro mia koyta apotrixotika gantia rapitepi

POEXANIA έγραψε:

ego xairomai na blepo efialtes giati meta grafo istories
opos px ayth



ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΠΡΟΣ “ΕΜΕ”





Νύχτα και βροχή, φυσικά φαινόμενα που συνοδεύουν τη Γη
στο ταξίδι της αμέτρητα χρόνια τώρα. Φαινόμενα καθημερινά, συνηθισμένα κι όμως
τρομοκρατούν το ανθρώπινο είδος από τη γέννησή του μέχρι και σήμερα, ακόμα και
τώρα που μάθαμε ότι δεν είναι δυνάμεις θεών ή δαιμόνων, ακόμα και τώρα
καταφέρνουν να κάνουν την καρδιά μας να χτυπά δυνατότερα, ιδιαιτέρα όταν
βρισκόμαστε σε λάθος τόπο και χρόνο.


Τα
επί ενετοκρατίας πετρόχτιστα στενάκια της πόλης του Άρκαμ, δεν μπορεί κάποιος
να τα διασχίσει με αυτοκίνητο, μένουν απείραχτα από τότε μέχρι τώρα και προσθέτουν
γοητεία αιώνων στη νησιωτική πόλη. Χαμηλά σπίτια όμοια με καταφύγια και
χορταριασμένα σκαλοπάτια δεσπόζουν σε ένα λαβύρινθο από ακανόνιστα δρομάκια που
εκτείνονται άναρχα προς κάθε κατεύθυνση. Τα λιγοστά κατοικήσιμα σπίτια αυτού
του μέρους της πόλης κατοικούνται από μετανάστες και εξαθλιωμένους ναρκομανείς ή
άστεγους που βρίσκουν καταφύγιο κάτω από μισογκρεμισμένες στέγες παρέα με
ποντίκια και έρποντα έντομα.


Φυσιολογικά οι πιο ευκατάστατοι κάτοικοι της πόλης
αποφεύγουν να διασχίζουν την παλιά πόλη τις νυχτερινές ώρες ακόμα και αν
χρειαστεί να περπατήσουν περισσότερη απόσταση περιμετρικά από αυτή. Που και
που, κατά λάθος παραστρατίζουν από εκεί μεθυσμένοι ξενύχτηδες ή ακόμα και
ανόητοι έφηβοι προκειμένου να αποδείξουν την παλικαριά τους στους φίλους τους.


Παρόλη την ασχήμια του, το μέρος αυτό έχει βαριά
ιστορική αξία, ανέκαθεν συνδεδεμένη με θρήνους και αίμα. Είχε χτιστεί από τους
Ενετούς το 1300 μ.Χ., που ήρθαν ως κατακτητές στο νησί και είχε αλλάξει χέρια
με τους Τούρκους δύο φορές μέχρι να παραδοθεί με συνθήκη όλο το μέρος σε αυτούς.
Οι ξακουστοί πειρατές του Αιγαίου αργότερα πλήρωναν στον τοπικό Πασά χαράτσι
ώστε να μπορούν να το χρησιμοποιούν ως κρυσφήγετο για της επιδρομές τους.
Άλλοτε χρησιμοποιήθηκε ως φυλακές· στην γερμανική κατοχή ήταν στρατόπεδο
συγκεντρώσεως… πάντα κάτι δυσάρεστο.


Και είναι η αποψινή νύχτα άναστρη, συννεφιασμένη, υγρή
και το νερό της βροχής είναι τόσο πολύ που σχηματίζει ρυάκια στα πλάγια των
δρόμων. Κι εγώ που είμαι ένας άνθρωπος που επιδιώκει να απολαμβάνει κάθε φύσεως
έντονο συναίσθημα ακόμα και αυτό του τρόμου προκειμένου να νιώσει ζωντανός,
προκειμένου να σπάσει τη ρουτίνα, μια τέτοια νύχτα περίμενα.


Οπλισμένος μόνο με ένα αδιάβροχο και ένα ζευγάρι
στεγανές μπότες χωρίς φακό, χωρίς φεγγάρι, έτοιμος να χωθώ στη χολή της πόλης
μονάχος, και μη λογαριάζοντας τους κινδύνους, έκανα το πρώτο βήμα.


Οι ήχοι που δέσποζαν πέρα από αυτούς των αστραπών και
του βρόχινου νερού περιοριζόταν σε παρανοϊκά νιαουρίσματα γατών και σφυρίγματα
που έκανε ο αέρας περνώντας από τα συντρίμμια των κτισμάτων.


Ο βηματισμός μου στην αρχή ήταν αργός, μα γινόταν
γρηγορότερος λες και του έδιναν παράγγελμα “εν
δυο” οι συνεχώς αυξανόμενοι χτύποι της καρδιάς μου και ακολουθούσε μοιραία
η ανάσα μου, βαθιά και έντονη.


Που και που στο δρόμο προσπερνούσα φιγούρες
ημιανθρώπινες σα νεκροζώντανες καρικατούρες βγαλμένες από ταινία τρόμου, ντυμένοι
με κουρέλια να περιφέρουν σα κουρέλι τη σάρκα τους, ανήμποροι, ανίκανοι,
ξεχασμένοι, συνάμα τρομοκρατημένοι και τρομακτικοί.


Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι έτρεμα από το
κρύο· κατάφερα να τον ξεγελάσω μέχρι κάποιο βάθος της σκέψης μου, όμως όχι
αρκετά βαθιά για να κουκουλώσω τον τρόμο μου. Είχε το σκηνικό για τη φαντασία
μου την ίδια επίδραση που θα είχε για ένα ζωγράφο ένας μαύρος καμβάς, με προδιέθετε
δηλαδή να κάνω αρνητικές σκέψεις λες και πίσω από κάθε γωνιά κρυβόταν κάποιο
πλάσμα της νύχτας, λες και πάνω σε κάθε σκεπή κουλουριαζόταν κάποιο
νυχτεριδόφτερο σαρκοφάγο έτοιμο να μου επιτεθεί. Κι όσο σκοτείνιαζε η σκέψη
μου, κι όσο πιο δυνατά ακουγόταν η καρδιά μου, τόσο περισσότερο ένιωθα μέσα μου
το συναισθηματικό μεγαλείο που αποζητούσα. Τρόμος πρωτόγνωρος, μοναδικός, έντονος
σαν τον πρώτο έρωτα, ξαφνικός σαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τόσο γήινος όσο η
βαρύτητα, τόσο απόκοσμος όσο τα αστέρια.


Παρόλο το μέρος ήταν γεμάτο στενάκια, ανηφόρες-κατηφόρες
και πετρόχτιστα σκαλοπάτια, παρ’ όλα αυτά υπήρχε μόνο μια είσοδος και μια
έξοδος. Οι Γερμανοί είχαν φτιάξει ένα προστατευτικό τείχος γύρω από την
υπόλοιπη συνοικία ώστε να μπορούν να ελέγχουν τους κρατουμένους τους. Σκοπός
μου ήταν να πάω από τη μια μεριά στην άλλη.


Μερικά παράθυρα από τα σπίτια που προσπερνούσα
εξέπεμπαν ένα χλωμό φωτισμό, κοντοστάθηκα σε ένα από αυτά και αδιάκριτα κοίταξα
μέσα. Ο φωτισμός προερχόταν από μια αυτοσχέδια λάμπα πετρελαίου και έφτανε ίσα
για να διακρίνω ανθρώπινα σακιά ξαπλωμένα το ένα πάνω στο άλλο σαν τα γουρούνια
στο σφαγείο, ενώ η μυρωδιά από αλκοόλ ιδρώτα και καπνό ήταν αισθητή μέχρι έξω.
Άθλιες συνθήκες ζωής για τουλάχιστον
μια ντουζίνα ανθρώπους, σε ένα δωμάτιο απαλλαγμένο από έπιπλα ή κάθε άλλου
είδους περιττή πολυτέλεια. Πραγματικά, είναι σαν να έχει σαρώσει κάποιος την
ανθρώπινη σκόνη όλης της πόλης και να την έχει κρύψει κάτω από το χαλί, να μη
τύχει και τη δουν οι επισκέπτες. Και οι κεραμιδόγατες ζευγάρωναν πίσω από τις
σκιές κάνοντας αυτούς τους ψυχεδελικούς θορύβους που μοιάζουν με κλάμα μωρού
ενώ ένα σκυλί γαύγιζε στο βάθος σαν μανιασμένο λες και τους γκρίνιαζε να
σταματήσουν για να το αφήσουν να κοιμηθεί.


Είχε περάσει αρκετή ώρα και θα μπορούσα να πω πως είχα
χάσει το δρόμο μου, όμως θα ήταν σωστότερο να πω πως δεν έψαχνα πια να βρώ
κάποιο δρόμο. Περιφερόμουν σαν αποχαυνωμένος, με είχε αφομοιώσει η αισθητική
και η καταραμένη ομορφιά αυτού του τόπου.


Τα σύννεφα είχαν πια αραιώσει και μια σκόρπια ομάδα
από αστέρια είχε εμφανιστεί στον ουρανό, το φεγγάρι ήταν γεμάτο και τεράστιο, λες
και ήταν όλα μέρος κάποιου θεόπλαστου σκηνικού. Και ήταν κόκκινο, τόσο
τρομαχτικά κόκκινο που είμαι σίγουρος πως αν ο Νίλ Άρμστρονγκ διάλεγε μια τέτοια
μέρα να κάνει τον περίπατό του στη Σελήνη, δεν θα είχε επιστρέψει ποτέ.


”Ένα μικρό βήμα για μένα λοιπόν”, ψιθύρισμα και
συνέχισα την πορεία μου δίχως να συνειδητοποιώ πια ότι τρέμω, δίχως να ακούω τη
καρδιά μου που χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ. Ήταν λες και είχα προσαρμόσει το
πνεύμα μου στην μαγεία του τοπίου, μια μαγεία που ήταν ασύμβατη με τις
αισθήσεις μου, ασύμβατη με τις σωματικές μου λειτουργίες, ενώ ίσα που
επικοινωνούσε με κάποια συναισθήματα υψηλότερα από αυτά της αγάπης, του μίσους,
της ζήλειας, της χαράς. Συναισθήματα τόσο έξω από τη φύση του ανθρώπου, όσο έξω
από το διαιτολόγιό του· είναι το νέκταρ και η αμβροσία, οι τροφές των θεών.


Δυστυχώς ή ευτυχώς, λίγο πριν αρχίσω να πιστεύω ότι
μπορώ να πετάξω και να ακουμπήσω με τη μύτη μου το ουράνιο στερέωμα, ένα
στρίγκλισμα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Ήταν δυο αλήτες που μετέφεραν ένα
μεγάλο σκουπιδοτενεκέ, από αυτούς με τα ροδάκια, εκείνα ήταν που στρίγκλιζαν. Ήταν
το λάφυρό τους από την επιδρομή που είχαν κάνει στη πόλη. Είναι απίστευτο τι
μπορεί να βρει κανείς στα σκουπίδια… ειδικά αν έχει τρεις μέρες να φάει.
Κουβαλούσαν το κάδο λες και ήταν παιδιά που είχαν κλέψει το σάκο του Αϊ-Βασίλη,
φαινόταν η χαρά τους από το τρόπο που περπατούσαν, φαινόταν η πονηριά τους από το
τρόπο που με κοίταξαν όταν πέρασαν από δίπλα μου. Είμαι σίγουρος ότι αν ξυπνούσαν
και τα υπόλοιπα παιδιά, θα
διεκδικούσαν και εκείνα το παιχνίδι τους,
και ίσως να μην ήταν τόσο ευγενικά. Ποιος ξέρει… ίσως μερικά παιδιά να σκότωναν και τον Άγιο Βασίλη
προκειμένου να του πάρουν το σάκο του· οποιοσδήποτε φοράει κόκκινα ρούχα και
φωνάζει δυνατά “χο, χο, χο” και κυκλοφορεί τη νύχτα είναι σκέτη πρόκληση.


Ενώ έκανα αυτές τις σκέψεις, άκουσα πραγματικές φωνές
παιδιών να έρχονται από παρακάτω. Παιδιά στις τρεις η ώρα τη νύχτα να παίζουν;
Αυτό ήταν λίγο περίεργο, βέβαια τι ήταν φυσιολογικό σε αυτό το μέρος· τίποτα.


Κατευθύνθηκα προς το σημείο που ακούγονταν τα παιδιά,
όσο πλησίαζα παρατήρησα ότι μαζί με τα ουρλιαχτά και τις παιδικές φωνές έξαψης ακόμα
μια φωνή από το ίδιο σημείο ερχόταν στα αυτιά μου. Ήταν ένα κλαψιάρικο
νιαούρισμα γάτας, κλαψιάρικο, έντονο και τρομαγμένο.


Προσπέρασα δυο ακόμα στενά και έφτασα στο προορισμό
μου, τα παιδιά ήταν μαζεμένα σε μια μικρή πλακόστρωτη πλατεία. Μέτρησα πέντε,
έδειχναν να ήταν απασχολημένα με κάτι, προσπάθησα να δω καλύτερα. Το επίκεντρο
του ενδιαφέροντός τους ήταν μια μαξιλαροθήκη, η οποία ήταν δεμένη στην άκρη της
και ήταν γεμισμένη με κάτι… γεμισμένη με κάτι που κουνιόταν και ούρλιαζε και
πάλευε να ελευθερωθεί. “Θεέ μου, ήταν η γάτα που άκουγα!”, σκέφτηκα.


Ένα ξανθό αγόρι περίπου πέντε χρονών είχε αρπάξει τη
μαξιλαροθήκη και την περίφερε πάνω από το κεφάλι του σαν λάσο, μόλις έκανε
μερικές περιστροφές την χτύπησε στο πάτωμα με δύναμη. Το ζώο από μέσα αλυχτούσε
με τρόπο που θα σπάραζε την καρδιά ακόμα και σε χασάπη, όμως εκείνα δεν
έδειχναν ίχνος συμπόνιας. Μεταξύ τους ήταν και δύο μικρά κοριτσάκια ντυμένα στα
λευκά που γελούσαν έχοντας τα χέρια τους μπροστά από το στόμα με ‘κείνον τον
αριστοκρατικό χαρακτηριστικό τρόπο. Τα παιδιά έδειχναν να το χαίρονται και ένα-ένα
άρχισαν να ποδοπατούν το άμοιρο ζωντανό που μάταια πάλευε για τη ζωή του. Το
κλώτσαγαν, το έσερναν, το χτύπαγαν από ‘δω και από ‘κει μέχρι που το ύφασμα της
μαξιλαροθήκης βάφτηκε κόκκινο.


Συνέχισαν το παιχνίδι
τους μέχρι που το πράγμα στη μαξιλαροθήκη σταμάτησε να φωνάζει, σταμάτησε να κουνιέται.
Τότε κι εκείνα σαν να τελείωσε η μπαταρία στο αγαπημένο τους τρενάκι, έχασαν τον ενθουσιασμό τους και
σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί του.


Ίσως τόση ώρα έπρεπε να είχα επέμβει, μα δε το έκανα,
υπήρχε κάτι το απόκοσμο στα μάτια αυτών των παιδιών, υπήρχε μια υποψία λάμψης
τόσο αμυδρής, όπως όταν βάζουμε ένα φακό κάτω από τα σκεπάσματα και λίγο από το
φως το διαπερνά η κουβέρτα. Το πιο λογικό ήταν πως αυτό ήταν η ιδέα μου… προφανώς
είδα σε αυτά τα παιδιά μη ανθρώπινα χαρακτηριστικά λόγω της ζωώδους πράξης που
είχαν διαπράξει, μια πράξη που δεν μπορεί να τη δικαιολογήσει ούτε το γεγονός
ότι κατά πάσα πιθανότητα ήταν άγρια παιδιά του δρόμου.


Έτσι έμεινα αμίλητος και κρυμμένος να τα χαζεύω μέχρι
που εξαφανίστηκαν στα στενά. Βρισκόμουν σε υπερένταση και δεν μπορούσα να
σκεφτώ λογικά.


Η αναπνοή μου κόπηκε όταν ένα χέρι μου τράβηξε το
ρούχο, γύρισα αστραπιαία να δω τι ήταν. Το παράθυρο του σπιτιού του οποίου ο
τοίχος μου παρείχε κάλυψη τόση ώρα είχε ανοίξει και μια μαυροφορεμένη φιγούρα
είχε απλώσει το χέρι της πάνω μου. Μου πέρασε από το μυαλό ότι ήταν ο Χάρος.


- “Αλίμονό μας!”, φώναξε με γερασμένη φωνή η
μαυροφορούσα


που
τελικά δεν ήταν ο Χάρος, αλλά μια ηλικιωμένη γυναίκα.


- “Ποια ήταν αυτά τα παιδιά;”, τη ρώτησα.


- “Αυτά δεν είναι πια παιδιά, είναι τελώνια, και δεν
έχουν όνομα, ποτέ δεν είχαν, δε βαφτίστηκαν ποτέ και θάφτηκαν χωρίς να τα
λειτουργήσει παπάς, σαν τα ζώα. Αλίμονό μας!”, ξαναφώναξε, έκανε το σταυρό της
και τραβήχτηκε στις σκιές, κλείνοντας με δύναμη το παράθυρο.


Δε ξέρω τι με οδήγησε να το κάνω αυτό, ίσως η
περιέργεια του ανθρώπου να ξεπερνάει σε ένταση τον φόβο του μερικές φορές. Μακάρι
να μην ήμουν τόσο περίεργος και να είχα φύγει, όμως δυστυχώς δε το έκανα.
Προχώρησα προς το κέντρο της πλατείας και αφού κάλυψα το χέρι μου με το μανίκι
του αδιάβροχου, έσκυψα και έπιασα τη μαξιλαροθήκη. Όταν την άνοιξα τίποτα δεν
μπορούσε να με προϊδεάσει για το τι θα έβρισκα μέσα της. Ακόμα και τώρα δε
μπορώ να το εκφράσω με άμεσο τρόπο, δεν έρχονται τα λόγια στο στόμα μου. Μπορώ
να πω μόνο το εξής: ότι μερικές φορές δε κλαίνε μόνο οι γάτες σα τα μωρά,
μερικές φορές κλαίνε και τα μωρά σαν γάτες…

malaka eisai theos o_O
an exeis kai alles se parakalw, tis thelw.

exo kiales
kai diafora poihmata klp
an pao sto spiti tha soy steilo tipota sto email an einai
exeis dosei pragmatiko?

Xmmm, tharrw pws nai.


EDIT: nai, to alhthino einia.

Poe βρες έναν εκδοτικό οίκο να σε προωθήσει...

emena mou to eixes steilei paliotera to sugkekrimeno mazi me alla kai tha pw oti eipa kai tote !!!
Mhn to xaramiseis tetoio talento...
KANE KATI !!! estw ena site sto internet na ta diabasei perissoteros kosmos....
aksizoun !

ypomonh...pros to paron exo ales asxolies
to neo moy dhmioyrghma legete ka-ta-na kai einai sylogiko

egw psuxoplakwthika de thelw na diavasw tpt allo gt tha autoktonisw
poe de kaneis leitourgima, voithas tous emo na eksaplwthoun
pantws mpravo apisteuto O_o

H ISTORIA EXEI ALHGORIKH SHMASIA

to ena den anairei to allo

opos tha apantoyse kai o giannhs o perikefalaias
eeedaksei