1-Χ-2
Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 12/04/1995.
Κακά μαντάτα! Όποιος θεωρεί πως ο Θεός
έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση έχω να του πω ότι ελπίζω ο Θεός
να μη μοιάζει με μένα. Είμαι μια νέα κοπέλα 25 ετών και ομολογώ ότι δεν έχω
κάνει ποτέ έρωτα, δεν έχω καν φιλήσει αγόρι και ποτέ δεν ήθελε να με γνωρίσει
κάποιος τόσο καλά ώστε να μπορώ να τον αποκαλώ φίλο. Μερικές φορές όταν
συμβαίνει κάτι εξαιρετικά σπάνιο στο κόσμο το αποκαλούμε θαύμα της φύσης, στη
δική μου περίπτωση, παρόλο που αυτό που μου συμβαίνει είναι εξαιρετικά σπάνιο
και θα άρμοζε περισσότερο να πούμε ότι η φύση έκανε μάλλον κάποιο έγκλημα, παρά
θαύμα.
Ποιό είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι
ότι είμαι μια γυναίκα 120 κιλών... ή πιο σωστά ήμαστε μια γυναίκα 120 κιλών·
ναι είμαι σιαμαία. Εγώ και η αδερφή μου ήμαστε πολύ δεμένες, δεμένες με αίμα
και σάρκα, η μια πλάτη στην άλλη, έχουμε τέσσερα πόδια, τέσσερα χέρια και δυο
κεφάλια που αντίθετα με την παροιμία δεν είναι καλύτερα από ένα. Από μικρές
κάνουμε τα πάντα μαζί. Κοιμόμαστε μαζί, βλέπουμε τηλεόραση μαζί, ακόμα και στη
τουαλέτα... μαζί. Μόνο εμμηνόρροια έχουμε διαφορετικές ημέρες. Φαντάζομαι ότι
αυτοί που μας ξέρουν θα στοιχημάτιζαν πως τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν
χειρότερα για μας... κι όμως κάνουν λάθος.
Μόλις σήμερα το πρωί πληροφορηθήκαμε από
τον ειδικό γιατρό που μας παρακολουθεί από την ημέρα της γέννησής μας ότι είναι
αδύνατον να πραγματοποιηθεί εγχείρηση αποκόλλησης. Έπρεπε να περιμένουμε 25
ολόκληρα χρόνια για να καταρρίψει ένα ιατρικό ανακοινωθέν και την τελευταία μας
ελπίδα. Περιμέναμε όλα αυτά τα χρόνια το σκελετό μας να αναπτυχθεί πλήρως ώστε
να καταστεί δυνατόν, δηλαδή να μας χωρίσουν για να μάθουμε ότι μερικοί κοινοί
σπόνδυλοι στο σώμα μας, το απαγόρευαν. Ο γιατρός μας εξήγησε ότι ήταν αδύνατον
να επιβιώσουμε και οι δύο μετά από μια τέτοια επέμβαση και ότι ήταν αδιανόητο
και απαγορευμένο να θυσιαστεί κάποια από της δύο μας για την άλλη.
Είναι η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής
μου... θέλω να πεθάνω.
Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 13/04/1995.
Εφιάλτες! Σήμερα κατά τη διάρκεια της νύχτας
ξύπνησα από ένα τρομακτικό εφιάλτη, ένα από εκείνα τα όνειρα που μοιάζουν να
προφητεύουν το μέλλον, ένα ζοφερό και δυσοίωνο μέλλον. Ήταν και η Έμμα ξύπνια ή
την ξύπνησα εγώ στη σαστιμάρα μου. Μετά από το άσχημο μαντάτο που μας
ανακοίνωσε ο Δρ. Ζέρομ δεν έχουμε ανταλλάξει και πολλές κουβέντες... ίσως να
ακουστεί λίγο τραγελαφικό, μα γυρίσαμε η μία την πλάτη στην άλλη. Μπορεί να
έφταιγε και αυτό για το όνειρο που είδα.
Ήμουν με την αδερφή μου σε ένα αγρόκτημα
τόσο κατάμεστο που σήμαινε άνοιξη και τρέχαμε χαρούμενες και ξέγνοιαστες,
τρέχαμε με το δικό μας ανεπιτήδευτο τρόπο, πλάτη με πλάτη σαν στραβοκάνικο
σκυλί σκοντάφτοντας και παραπατώντας όταν τελικά γλιστρήσαμε στο χορτάρι,
πέσαμε και κατρακυλήσαμε το λόφο. Δεν πόνεσα μιας και ήταν όνειρο μα όταν
προσγειωθήκαμε παρατήρησα ότι το χωριάτικο λουλουδάτο φόρεμα μας ήταν
μουσκεμένο με αίμα, αίμα όχι δικό μου, μα δικό της.
Όταν γύρισα το λαιμό μου να την κοιτάξω
είδα έντρομη ότι η Έμμα είχε αποκεφαλιστεί. Φώναξα, στρίγκλισα μα δεν ήταν
κανείς εκεί να με ακούσει, φώναζα και ταυτόχρονα ένοιωθα περίεργα, στιγμή με τη
στιγμή πιο ανάλαφρη. Την ξανακοίταξα και μου φάνηκε ότι το σώμα της άρχισε να
μαζεύει, να ζαρώνει, να χάνετε μέχρι που έγινε στάχτη και σκόρπισε στον άνεμο.
Σηκώθηκα και περπάτησα για πρώτη φορά στα δύο μου πόδια, ένοιωσα σαν το
μεταξοσκώληκα που μπαίνει στο κουκούλι για να γίνει πεταλούδα.... άρχισα να
φωνάζω πάλι, μα από χαρά και να δακρύζω μα εκείνη τη στιγμή ξύπνησα.
Δεν μου άρεσε καθόλου το όνειρο, ήταν πέρα
για πέρα μακάβριο, παρόλα αυτά δεν μπορούσα να κλειδώσω το μυαλό μου που μέσα
του γεννήθηκε μια νέα προοπτική.
Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 14/04/1995.
Όνειρα! Ξαναείδα το ίδιο όνειρο απόψε, το όνειρο εκείνο
που με βλέπω να πεθαίνω και την αδερφή μου να απελευθερώνεται, μόνο που αυτή τη
φορά όταν ξύπνησα δεν μου έμοιαζε πια εφιάλτης, αλλά φαντασίωση και αυτό μου
δημιουργεί τρόμο. Η σκέψη που με θέλει να πεθαίνω για να ζήσει η Ροζέτα,
φυσιολογικά είναι φρικτή και ακόμη πιο φρικτό είναι ότι κάτι τέτοιο ιατρικά
είναι εφικτό.
Από το πρωί ακόμα δεν ανταλλάξαμε κουβέντα,
πέρα από τα απαραίτητα. Ξυπνήσαμε, πλυθήκαμε, φάγαμε, είδαμε τηλεόραση· η κάθε
μια στη δική της συσκευή μιας και ήταν αδιανόητο να κοιτάμε στην ίδια
κατεύθυνση και περιποιηθήκαμε το σπίτι. Είναι αστείο το πως συμπεριφέρεται ο
χρόνος, όταν περνάς καλά τρέχει, για μας είναι πάντα σταματημένος. Κι όμως
περνά, περνά απλά, για μας σημασία δεν έχει η διαδρομή της ζωής μας στο χρόνο
αλλά τα σημεία της, οι στιγμές που κοιτάς πίσω και βλέπεις ότι πέρασε άλλος
ένας μήνας, άλλος ένας χρόνος, άλλη μια ζωή.
Τι θα μπορούσε να αλλάξει στον παράλληλο
βίο μας που θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα καλύτερα; Τίποτα δεν θα μπορούσε
να αλλάξει στον παράλληλο βίο μας, τίποτα εκτός και αν ο βίος μας σταματούσε να
είναι παράλληλος... αν ο βίος μου σταματούσε να είναι παράλληλος...
Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 15/04/1995.
Κόλαση! Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου,
δεν μένει καν χώρος για κάτι άλλο στο μυαλό μου, ντρέπομαι για μένα, ξέρω πως
κάτι τέτοιο αποτελεί εισιτήριο για τη κόλαση. Αλλά μήπως στη κόλαση δεν είμαι
και τώρα; Ντρέπομαι και να της μιλάω και για πρώτη φορά το θεωρώ ευλογία που
δεν μας είναι δυνατόν να κοιταχτούμε στα μάτια, τα μάτια αποκαλύπτουν τα μάτια
προδίδουν.
Δεν ξέρω αν η ίδια η ιδέα μου γέννησε το
όνειρο ή το όνειρο μου γέννησε την ιδέα, πάντως σίγουρα το ένα ενισχύει το άλλο
και δεν ξέρω άμα μπορώ να το αντέξω. Το πρωί εξαθλιώθηκε τόσο πολύ η ψυχή μου
που άρχισα να καταστρώνω σχέδιο, ύστερα πανικοβλήθηκα και κατάφερα να σταματήσω
να το σκέφτομαι. Μα τώρα που δεν έχω με τίποτα άλλο να ασχοληθώ και είμαι στο
κρεβάτι, οι σκέψεις κάνουν τσουλήθρα στο κεφάλι μου και είναι αδύνατον να τις
σταματήσω.
Έπρεπε να το κάνω να φανεί σαν αυτοκτονία,
όχι με ηλεκτρισμό θα μας σκότωνε και τις δύο, όχι με όπλο θα ήταν επικίνδυνο,
ίσως με δηλητήριο, και πώς θα το έκανα χωρίς να το υποψιαστεί; Καταρχήν θα
έπρεπε να πάρω το δηλητήριο, ίσως να ήταν πιο εύκολο αν χρησιμοποιούσα κάτι
καθημερινό όπως χλωρίνη, όμως η χλωρίνη μυρίζει βαριά. Ίσως θα ήταν καλύτερο να
χρησιμοποιούσα οξύ, άμεσο και δραστικό, ελπίζω μόνο να μη φανεί ύποπτο.
Πώς θα της το έδινα να το πιεί όμως; Ναι,
θα της το έριχνα στο νερό που παίρνει πάντα δίπλα της στο κρεβάτι, θα το έβαζα
πρώτα στο δικό μου ποτήρι και ύστερα στη πρώτη ευκαιρία θα το άλλαζα με το δικό
της. Ήταν μια θαυμάσια ιδέα, και θα το έκανα, θα το έκανα αύριο κιόλας…
Από το ημερολόγιο της Έμμα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 16/04/1995.
Παράδεισος! Το αποφάσισα, θα το έκανα τελικά, θα
έδινα τη ζωή μου για να ζήσει εκείνη, και που ξέρεις μερικές φορές λένε όταν
πεθάνει ένας δίδυμος, ο άλλος συνεχίζει να ζει μέσω του αδερφού του κατά κάποιο
τρόπο. Μακάρι να είναι έτσι!
Θα έπαιρνα χάπια, ναι έτσι ήταν το σωστό
5-6 από τα ηρεμιστικά μου και θα έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Αυτήν δεν θα
την επηρέαζε, τα όργανα μας είναι ξεχωριστά στο 99%, έχουμε τελείως
ανεξάρτητους οργανισμούς, αν εξαιρέσει κανείς το κοινό σημείο στην σπονδυλική
μας στήλη.
Μιλήσαμε απόψε, μιλήσαμε αρκετά, θυμηθήκαμε
τα παλιά, τηλεφωνήσαμε στους γονείς μας... τους μίλησα σα να ήταν η τελευταία
φορά· δάκρυσα. Ήταν αγχωμένη σήμερα, αγχωμένη και έμοιαζε και ανυπόμονη, λες
και ήξερε πως από αύριο θα ελευθερωνόταν. Της είπα πόσο την αγαπώ, μου το είπε
και εκείνη και δάκρυσε. Μακάρι να μπορούσα να την αγκαλιάσω. Ποιος να το
περίμενε ότι η τελευταία μέρα της ζωής μου θα είναι η πιο χαρούμενη...
Νύχτωσε. Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, έχω
ετοιμάσει από ώρα το ποτήρι και είμαι έτοιμη να το πιω, ελπίζω να με καταλάβετε
εσείς που με αγαπάτε, φιλιά...
Από το ημερολόγιο της Ροζέτα-Χ
Αγαπητό ημερολόγιο, 16/04/1995.
Κάθαρση! Τα κατάφερα να πάρω το μπουκάλι με το οξύ
την ώρα που κάναμε την καθαριότητα, κατάφερα να αλλάξω και τα ποτήρια
προσποιούμενη ότι ήθελα να κοιτάξω λίγο έξω από το παράθυρο, αφού ήταν από τη
δική της πλευρά του κρεβατιού έπρεπε να αλλάξουμε.
Είχα από πριν βάλει το ποτήρι με το οξύ
κάτω από το κρεβάτι καθώς άλλαζα τα σεντόνια. Είναι αναμενόμενο ότι παρόλο που
ξεπέρασα τις φυσικές δυσκολίες είχαν προηγηθεί κάποιες ψυχολογικής φύσεως
αναστολές, πόσο μάλλον όταν μου είπε ότι με αγαπάει, της το είπα και εγώ, όσο
και αν φαίνετε περίεργο το πίστευα, ακόμη το πιστεύω, παρόλα αυτά τις αναστολές
τις ξεπέρασα. Ύστερα από μερικά λεπτά αφότου ξαπλώσαμε, που όσο και αν φαίνεται
κλισέ, έμοιαζαν αιώνες, αποφάσισε να πιει το νερό, ήταν αργά για να τη
σταματήσω.... λίγες στιγμές ηρεμίας και μετά σπασμοί, τόσο δυνατοί που παραλίγο
να μας πετάξουν από το κρεβάτι, και ύστερα σταμάτησε, σταμάτησε μια για πάντα.
Δεν έπρεπε να τα χάσω έπρεπε σαν καλή
αδερφή να πάρω τηλέφωνο το γιατρό και να του πω τι συνέβη, όχι την αλήθεια
φυσικά. Όμως ένιωθα να πνιγόμουν και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά… ίσως αν
έπινα λίγο νερό από το ποτήρι που της άλλαξα να αισθανόμουν καλύτερα, το έκανα
και καταπολέμησα το συναίσθημα αν και το νερό μου φάνηκε κάπως γλυφό. Κατάφερα
και πήρα τηλέφωνο το γιατρό, κατάφερα να παίξω και το ρόλο μου σωστά, το μόνο
που μαρτυρά την πράξη μου είναι αυτό το ημερολόγιο, και σκοπεύω να το κάψω,
όμως καλύτερα να κοιμηθώ πρώτα λίγο. Αισθάνομαι τα μάτια μου βαριά...
Απόσπασμα τοπικής εφημερίδας, 17/04/1995
Νεκρή βρέθηκε σήμερα το πρωί... σύμφωνα με
το ανακοινωθέν της αστυνομίας βρέθηκε κουλουριασμένη στο κρεβάτι της σε
εμβρυακή στάση... η αυτόχειρας είχε στο παρελθόν αντιμετωπίσει ψυχολογικά
προβλήματα και είχε νοσηλευτεί όπως μας ενημέρωσε ο γιατρός της. Μας
επιβεβαίωσε δε, ότι έπασχε από ένα σπάνιο είδος σύγχυσης προσωπικότητας που
όπως ο ίδιος δηλώνει την έκανε να πίστευε ότι είχε σιαμαία αδερφή. Της δόθηκε
εξιτήριο πριν από ένα μήνα όταν θεωρήθηκε ότι είχε θεραπευτεί... σύμφωνα με
φήμες δίπλα της βρέθηκε ένα ημερολόγιο που ίσως να αποτελεί το κλειδί του
μυστηρίου...
Σαβ Σεπ 08, 2007 3:15 pm
