Συγκλονιστικό οδοιπορικό στους δρόμους πίσω από το Δημαρχείο της Αθήνας όπου η δόση πωλείται επτά ευρώ.
Αθήνα, κέντρο. Mενάνδρου-Σοφοκλέους-Σαπφούς, αυτό που όλοι αποκαλούν «το καταραμένο τρίγωνο». Δύο κόσμοι «πρωταγωνιστούν» στο θρίλερ που παίζεται καθημερινά πίσω από το δημαρχείο της Αθήνας: από τη μια οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες της περιοχής και από την άλλη τα θύματα, άνθρωποι εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά, πεταμένοι στα σκουπίδια. Το σκηνικό συμπληρώνουν το παρεμπόριο και η πορνεία.
Την πρώτη πλευρά, το δράμα των κατοίκων, παρουσίασε σε χθεσινό του δημοσίευμα ο ΕΤ. Σήμερα, ο ΕΤ.Κ βλέπει την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: αυτή των τοξικομανών που απελπισμένοι καταφεύγουν στο κέντρο της Αθήνας για μια φθηνή -έστω και νοθευμένη- δόση ηρωίνης.
Οταν βγήκαμε από το γραφείο του συλλόγου κατοίκων «Παναθήναια» η ώρα ήταν ήδη τρεις και η κίνηση δεν είχε διόλου ελαττωθεί. Σε ένα πεζοδρόμιο της πλατείας Θεάτρου δύο αγόρια με ανοιγμένα τα αλουμινόχαρτα μιλούν με δύο αστυνομικούς. Μέχρι να φτάσουμε, τα όργανα της τάξης έχουν απομακρυνθεί και οι νεαροί άνδρες συνεχίζουν να εξετάζουν τα ανοιχτά αλουμινόχαρτα.
Πλησιάζουμε και στο άκουσμα της λέξης «δημοσιογράφος» επικρατεί ο πανικός της «κρυφής κάμερας». Τα ξέρουν αυτά τα κόλπα, τα έχουν δει στην τηλεόραση και άλλωστε σε αυτούς τους δρόμους κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν.
Ο Γιώργος είναι ο πρώτος που πείθεται να μιλήσει και μάλιστα δεν τον πειράζει να ηχογραφηθεί η κουβέντα μας. Είναι 36 χρόνων και κάνει χρήση ηρωίνης 16 χρόνια τώρα.
«Παλιά δούλευα αλουμινάς, τώρα τίποτα, πρεζάκιας και δουλειά δεν γίνεται. Εδώ, οι αράπηδες πουλάνε την ηρωίνη. Δεν ξέρω από ποιους την αγοράζουν αλλά ξέρω ότι η μεγαλύτερη διακίνηση γίνεται από το Μενίδι. H Αγία Σωτήρα και η Αυλίζα Μενιδίου είναι τα “Ζωνιανά της Αθήνας”, μόνο που στα Ζωνιανά υπήρχε χασίς ενώ στο Μενίδι υπάρχει μόνο ηρωίνη. Πριν από κάποια χρόνια ήταν ακριβή. Τώρα την αγοράζουμε πολύ φθηνά, επτά ευρώ τη δόση. Αλλά μόνο εδώ είναι τόσο φθηνά, μάλλον επειδή είμαστε πολλοί. Στο Μενίδι η τιμή της είναι διπλάσια, για να μας σπρώχνουν εδώ.
Κάτι πρέπει να κάνετε εσείς οι δημοσιογράφοι, να πάτε εκεί με κρυφές κάμερες να δείτε τι γίνεται. Εγώ δεν θα βοηθηθώ στην κατάσταση που είμαι αλλά μπορεί να σώσετε κανέναν καινούργιο. Εχω ρωτήσει αστυνομικό στο Μενίδι γιατί δεν πιάνουν τους εμπόρους αλλά κυνηγούν τους χρήστες και μου είπε ότι δεν έχουν τέτοια εντολή. Εγώ χρειάζομαι κάπου ενάμισι γραμμάριο τη μέρα, τουλάχιστον έξι δόσεις, το λιγότερο 30 ευρώ. Γι’ αυτό ερχόμαστε εδώ, για να μας φτάνουν τα λεφτά. Ετσι, κάναμε μάγκες και πλούσιους τους αράπηδες. Βολεύει και το κέντρο, εγώ έρχομαι με ένα λεωφορείο».
Το deal
Ζητά να διακόψουμε, είναι άρρωστος λέει, πρέπει να πάρει τη δόση για να «γίνει καλά». Θα πάει στη γωνία να αγοράσει ακόμα «ένα χαρτί». Ζητάω να πάω μαζί του. Δέχεται. Υπόσχεται να με προσέχει και μου δίνει αγχωμένες οδηγίες: «Φόρα το σκουφί χαμηλά, βάλε τα γυαλιά να μη φαίνονται τα μάτια σου ότι είναι ανοιχτά, κράτα το στόμα σου κλειστό και να μιλάς με τα δόντια σφιγμένα, να φαίνεσαι μαστούρα. Μην περπατάς τόσο γρήγορα, να σέρνεις τα πόδια. Μην καταλάβουν ότι είσαι δημοσιογράφος, θα σε σφάξουν.
Δίπλα μου να είσαι, μόνο εγώ θα μιλάω».
Μπλεχτήκαμε ανάμεσα στο πλήθος. Οι πρώτοι Αφρικανοί έρχονται καταπάνω μας. Το μόνο που ακούω είναι μια φράση: «Πουλάς κινητό; Πουλάς κινητό;» Αργότερα θα καταλάβω ότι απευθύνονται σε αυτούς που ξέμειναν από λεφτά και θέλουν τη δόση τους. Διαπιστώνω πως όντως, οι μαύροι πουλάνε 7 ευρώ το αλουμινόχαρτο, 2 ευρώ το χάπι.
Ούτε δύο λεπτά δεν πήρε η συναλλαγή. Μέχρι να ξεκολλήσουμε όμως από το πλήθος νόμισα ότι διανύσαμε χιλιόμετρα. Επιστροφή στο ίδιο πεζοδρόμιο.
«Δεν έχω φλέβες πια, γι΄ αυτό το ρουφάω. Ασε με ένα λεπτό γιατί είμαι χαρμάνης, να πιω ένα – δυο ντουμάνια να γίνω καλά για να μιλήσουμε». Φοράει ένα σκουφί και το κατεβάζει μέχρι τα μάτια, να είναι σίγουρος ότι δεν θα αναγνωρίζεται. «Πες του φωτογράφου τώρα, αν θέλει να με τραβήξει».
«Πάλι «μπουρούχα» είναι (νοθευμένη) και δεν με κάνει καλά» μου λέει. «Για να καταλάβεις τι μας κάνουν, νοθεύουν την ηρωίνη με σκόνη βρεφικής κρέμας και με σκόνη “ντεπόν”. Μόνο το 40% από αυτό είναι ηρωίνη. Δεν είναι επικίνδυνο αλλά δεν μας κάνει καλά, δεν μας φτάνει. Ετσι, για να πάρω τη δόση που χρειάζομαι, πρέπει να βρίσκω λεφτά και να αγοράζω όλη μέρα. Τώρα έρχεται η Αστυνομία και -υποτίθεται- μας διώχνει. Αυτό μας είπαν πριν οι μπάτσοι, να πάρουμε τη δόση και να φύγουμε».
Χρήστες σε απόγνωση
Ο Γιώργος δεν ξέρει πόσοι είναι οι χρήστες της πλατείας Θεάτρου. Αλλά υπολογίζει ότι σε όλη την Αθήνα μπορεί να είναι και δέκα χιλιάδες(!).
«Τέσσερις χιλιάδες ξέρω ότι είναι καταγραμμένοι στον ΟΚΑΝΑ και άλλοι τόσοι είμαστε οι απέξω. Λίγοι είναι οι μαύροι που κάνουν χρήση. Πολλοί είναι οι γύφτοι και οι Ρωσοπόντιοι αλλά ακόμα πιο πολλοί είμαστε εμείς οι Ελληνες. Δεν ξέρω τι θα κάνω, σκέφτομαι να αυτοκτονήσω, δεν αντέχω άλλο. Ξέρεις πόσοι χρήστες θέλουν να πεθάνουν; Δεν σου περνάει από το μυαλό τι τραβάμε. Κοίτα με, δεν έχω πια φλέβα στα χέρια μου, μέχρι και στα γεννητικά όργανα τρύπαγα, στην κεντρική αρτηρία με δυομισάρα σύριγγα και επειδή τώρα ούτε εκεί μπορώ να βαρέσω, ρουφάω από το αλουμινόχαρτο».
«Εγώ δεν έχω ζητήσει να μπω στο πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ. Τι να κάνω εκεί, να γίνω πρεζάκι του κράτους; Να ζητιανεύω τζάμπα πρέζα, κρατική; Οχι ότι είναι και εύκολο να μπεις στο πρόγραμμα. Και ούτε είναι εύκολο να κόψεις την ηρωίνη με τη μεθαδόνη γιατί τα στερητικά της είναι πολύ χειρότερα από της ηρωίνης. Στο στερητικό της ηρωίνης σού πονάνε οι μύες αλλά στη μεθαδόνη σού πονάνε και όλα τα κόκαλα. Το μόνο που κάνει δουλειά, από αυτά που έχω δει, είναι το “18 Ανω” που είναι χωρίς καμία ουσία αλλά πρέπει να είσαι πραγματικά αποφασισμένος. Το μόνο που σου δίνουν είναι πολύ ισχυρά παυσίπονα από αυτά που παίρνουν οι καρκινοπαθείς στα τελευταία στάδια και μόνο αν δεν έχεις πάρει απολύτως τίποτα για δύο μήνες μπαίνεις στο πρόγραμμα».
Το δεύτερο παιδί, ο «Δημήτρης», ξεθαρρεύει και μπαίνει στην κουβέντα. Σηκώνει τα ρούχα του και μου δείχνει την πλάτη του. Ολη η σπονδυλική στήλη είναι γεμάτη ράμματα. «Κοίτα με, είμαι ολόκληρος μέσα στις λάμες. Επεσα μαστουρωμένος, από τύχη ζω, που ξέρω ότι δεν θα κρατήσει πολύ. Ολοι μόνοι μας είμαστε εδώ, δυστυχισμένοι, καθένας την πάρτη του, κανείς δεν πρόκειται να σε βοηθήσει ό,τι και αν πάθεις. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε φίλοι ούτε συνάνθρωποι. Μόνο απελπισμένοι χρήστες».
Στη γωνία εμφανίζονται δύο αστυνομικοί της ομάδας «Ζ».
Μόνο που στέκονται κρυμμένοι πίσω από τα σκούρα Ray-ban τρομοκρατούν τους θαμώνες του δρόμου.
Ενα τσούρμο ανθρώπων αρχίζει να περπατά γρήγορα και να εξαφανίζεται στους παράδρομους.
«Σύρμα» πέφτει και στις κλίκες των πεζοδρομίων.
Ακόμα και αυτοί που δεν μπορούν να κινηθούν, φεύγουν τρεκλίζοντας.
Η αστυνομία φεύγει μαρσάροντας.
Εχει κάνει τη δουλειά της....
------------------------------------------------
Πηγή:Ελεύθερος Τύπος
------------------------------------------------
Παρ Ιαν 18, 2008 2:11 pm