Εαγκούρι ολόκληρο...
Θα σας διηγηθώ μια αστεία ιστορία που έλαβε χώρο πριν από καμιά δεκαριά χρόνια και που δεν νομίζω κάτι αντίστοιχο ποτέ να επαναληφθεί.
Είχαμε πάει με έναν φίλο να επισκεφθούμε τον ξάδερφο μου τον Γιώργο στο ηράκλειο, έκανε την πρακτική του στη ΔΕΗ τότε και το είχαμε θεωρήσει σωστό να του κάνουμε ένα ντού.
Κατά το βραδάκι αποφασίσαμε να βολτάρουμε με το αμάξι, ήταν καλοκαίρι και είχε ωραία βραδιά οπότε ήταν καλή ευκαιρία.
Τραβήξαμε πορεία απο ορεινούς δρόμους, ερημιά, σκοτάδι, υσηχία, μόνο εμείς ακουγόμασταν που λέγαμε τις μπαρούφες μας και γελούσαμε.
Κάποια στιγμή, ψάχνοντας για σταθμό στο ράδιο, πέσαμε πάνω σε ένα σταθμό που μετέδιδε τα κατάληλα "τραγούδια" για την περίσταση, και τα βάζω σε εισαγωγικά επειδή δεν ήταν ακριβώς τραγούδια. Συγκεκριμένα περιοριζόταν σε ήχους από τριξίματα, ουρλιαχτά, υπόκωφα χτυπήματα, παφλάζοντα νερά και άλλα τέτοια, αμφιβάλω αν υπήρχε μέσα σε αυτή τη μουσική έστω και ένα παραδοσιακό μουσικό όργανο. Ανάμεσα στον έναν ήχο και στον άλλο μεσολαβούσαν ολόκληρα δευτερόλεπτα, δηλαδή άκουγες ένα τρίξιμο τώρα, μετά σιωπή και μόλις πέρναγαν 9-10 δευτερόλεπτα άκουγες και μια κραυγή, μετά πάλι σιωπή. Τα κομμάτια αυτά είχαν διάρκεια υπολογίζω κάπου στα 20 λεπτά το καθένα, οπότε και είχαμε αργήσει να ακούσουμε τον εκφωνητή, όμως όταν τον ακούσαμε ήταν σκέτη αποκάλυψη! Ο τύπος είχε μια ψιλή κουλτουριάρικη φωνή η οποία είχε διακυμάνσεις και όταν λέω διακυμάνσεις εννοώ χοντρικά χοντρικά οτι ήταν σαν να τον γ...σαν από πίσω(και συγνώμη για την έκφραση) την ώρα που προλόγιζε κάθε κομμάτι, όχι δεν υπερβάλω. Φαντάζομαι είναι περιττό να πω ότι είχαμε ρίξει το γέλιο της πολικής αρκούδας και περιμέναμε κάθε φορά πώς και πως να τελειώσει το κάθε κομμάτι για να τον ακούσουμε να μιλάει, εκεί ήταν που ήρθε η έκπληξη. Ξεκινώντας λοιπόν να προλογίζει ένα κομμάτι λέει τα εξής "τώρα θα ακούσουμε από τη Ναταλία Φώμινα το τραγούδι με τίτλο, μπάτεν μπάτεν εαγκούρι, ολόκληρο", το είπε τόσο παθιασμένα, αφήνοντας να του ξεφύγουν και μερικοί αναστεναγμοί-βογκητά που από εκεί και πέρα εμείς έχουμε ένα κενό μνήμης για κανένα πεντάλεπτο. Ο οδηγός σταμάτησε, καταβάλωντας υπεράνθρωπη προσπάθεια το αμάξι στην άκρη του δρόμου μην μπορώντας να ελέγξει τα γέλια του. Εμείς δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα για τουλάχιστον 1 λεπτό, το μόνο που θυμάμαι είναι πως όταν καταφέραμε να συγκρατηθούμε λίγο εγώ είχα τάση για εμετό από το τόσο ξέφρενο γέλιο που είχα ρίξει.
Το περιστατικό αυτό δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ μας, πάντως είναι άλλο να σας το λέω και άλλο να το ακούτε!
Παρ Φεβ 29, 2008 3:01 pm
